بتن پلیمری
بخشی از مطالب:
بتن پلیمری متشکل از دو واژه «بتن+پلیمر» می‌باشد، که هر یک تعاریف
جداگانه‌ای برای خود دارند و پلیمر به معنای به هم پیوستن و ترکیب شدن چند
مولکول کوچک و یکسان و تشکیل مولکول بزرگ به نام پلیمر که این فرایند
فرایند بسپار نام دارد.
اکثر مواد و مصالح طبیعی به دلیل ناپیوستگی‌های سطحی و ترکیباتی که در خود
دارند دارای مقاومت لازم برای تحمل تنش‌های زیاد نیستند و لازم است تا با
مواد دیگری مسلح شوند. دانشمندان به دنبال موادی هستند که در ضمن مسلح کردن
بتن، دارای وزن کمتر، مقاومت بیشتر در برابر عوامل جوی، رفتار بهتر در
بارگذاری‌های متناوب باشد و بتواند مقاومت خود را در دماهای بالا مثل دمای
کوره حفظ کند. یکی از مشهورترین این مصالح کامپوزیت‌های پلیمری هستند.
بتن پلیمری مخلوطی متشکل از الیاف، رزین‌های پلیمری و سنگ دانه‌های ریز
دانه و درشت دانه است. در اختلاط بتن‌های پلیمری از آب استفاده نمی‌شود. در
عوض، رزین مایع معروف به مونومر، به وسیله‌ی واکنش‌های شیمیایی که با
عنوان پلیمری شدن شناخته می‌شوند، باعث چسبندگی، سفت شدن و کسب مقاومت
می‌شود.
در فرآیند پلیمری شدن، مولکول‌های مونومر به طور شیمیایی به هم متصل
می‌شوند تا پلاستیکی سخت و شیشه‌ای مانند، به نام پلیمر را ایجاد نمایند.
پلیمرهای استفاده شده در بتن پلیمری برای ایجاد خواص مورد نیاز تعمیراتی
فرموله شده‌اند. این سیستم تعمیراتی به علت کسب مقاومت و عمل آوری سریع،
برای تعمیرات سازه‌هایی که نیازمند بازگشت سریع به مدار بهره برداری است،
مناسب است.
.
عمل آوری بتن پلیمری
بتن‌های پلیمری خیلی سریع تحت شرایط محیطی سفت و پلیمری می‌شوند و تقریباً
پس از یک تا دو ساعت کاملاً مستحکم می‌شوند. در طول این مدت، بتن تازه
باید در برابر آب محافظت شده و آسیب نبیند. اگر دما کمتر از ۴۰ درجه
فارنهایت باشد، سرعت واکنش پلیمری شدن کاهش می‌یابد، مگر اینکه غلظت آغاز
کننده‌ها یا دمای هنگام اجرا عملیات را تا بالای ۷۰ تا ۸۰ فارنهایت
افزایش دهیم. متقابلاً، پلیمری شدن در دمای بیش از ۹۰ تا ۱۰۰ درجه
فارنهایت می‌تواند خیلی سریعتر از انجام گیرد. کاهش غلظت آغاز کننده‌ها یا
انجام عملیات در خنک ترین ساعات شبانه روز می‌تواند این مشکل را حل
می‌کند.
