فایل نقشه اتوکدی شهرکرد
فایل نقشه اتوکدی شهرکرد
بخشی از مطالب:
«شهرکرد» که در گذشته به «دهکرد» شهرت داشت، یکی از شهرهای زیبا و سرسبز
استان «چهارمحال بختیاری» است که در سراسر ایران به سرزمینی مرتفع،
کوهستانی، برخوردار از جاذبه‌های طبیعی با چشم‌اندازی مسحورکننده و قدمتی
کهن شناخته می‌شود که می‌توان نام آن را در فهرست مقاصد اصلی گردشگری
ایران، ثبت کرد.
شَهرکُرد یکی از شهرهای مرکزی ایران و مرکز شهرستان شهرکرد و استان
چهارمحال و بختیاری است شهرکرد در ۹۷ کیلومتری جنوب غرب اصفهان قرار دارد.
نام پیشین آن «دِهْکُرد» بوده‌است که پس از تبدیل به شهر (در شهریور ۱۳۱۴
خورشیدی)، به شهرکرد تغییر نام داده شده‌است. براساس آمار سال ۱۳۹۵
خورشیدی، جمعیت شهرکرد برابر با ۱۹۰٬۴۴۱ نفر است. زبان مردم شهرکرد فارسی
است که با لهجه شهرکردی تکلم می‌شود.
شهرکرد مرتفع‌ترین مرکز استان در ایران است و به همین دلیل به بام ایران
شهرت دارد،ولی در کل، شهرکرد جزو ۲۰ شهر مرتفع ایران است که با ارتفاع ۲۰۶۰
متر از سطح دریا، ۴۷۰ متر پایین‌تر از مرتفع‌ترین شهر ایران، فریدون‌شهر
(۲۵۳۰ متر) قرار دارد.فایل نقشه اتوکدی شهرکرد
بر اساس یافته‌های باستان‌شناسی، پیدا شدن سکه‌های مربوط به دوران اشکانی و
ساسانی، و به خصوص توجّه به استقرار تپه‌های باستانی مربوط به هزاره‌های
پیش از میلاد مسیح (ع)، قدمتی در حد هزاره‌های مذکور برای استقرار بشر و
آغاز تمدن در محدوده دشت شهرکرد یا لار می‌توان منظور نمود.از آن جمله در
این دشت، هیئت‌های باستان‌شناسی در تپه باستانی گورگای در ۵ کیلومتری
شهرکرد و در شمال شرقی شهر کیان نشانه‌هایی مبنی بر قدمت حداقل هفت هزار
ساله را یافته‌اند و از این جهت آثار شهر کیان نیز از اهمیت بالایی
برخوردار است. در شهر هفشجان، در ۱۴ کیلومتری شهرکرد، سفالینه‌ها و
ابزارهای سنگی ابتدایی با پیشینه ۹۰۰۰ ساله بروی تپه‌های باستانی هفشجان
کشف شده است و گمان می‌رود که تپه اسکندری شهر هفشجان سازه‌ای شبیه زیگورات
(معبد الهی) داشته است. تپه اسکندری اولین و بزرگترین اثر ملی استان
چهارمحال و بختیاری محسوب می‌گردد و به صورت دولت شهری کهن در غرب هفشجان
قرار دارد. فعالیت هیئت‌های باستان‌شناسی در این منطقه قدیمترین گمانه
زنی‌های باستان‌شناسی استان چهارمحال و بختیاری بوده است.فایل نقشه اتوکدی
شهرکرد
ابتدا بیشتر این افراد کشاورز و کوچ نشین (گله دار) بوده‌اند. این مردمان
کسانی هستند که فرهنگ و سنن خویش را پاسداری نموده و آداب و رسوم و
آیین‌های کهن این مرز و بوم را نگه داشته‌اند زیرا انتقال دانش و معرفت در
دوران‌های قبل عمدتاً بر نقل شفاهی استوار بوده، در نتیجه منابع نوشتاری و
مکتوب دربارهٔ نام و تاریخ این شهر اندک است.همین که نام «دهکرد» برای
اولین بار در دوره زندیه در منابع دیده می‌شود و تا قبل از صفویه در منابع
دیده نمی‌شود، شاهدی است بر این مدعا. هرچند که سابقه قلعه دهکرد حداقل
مربوط به دوره صفویه می‌باشد و وجود چند قبر قدیمی حاکی از آن است.
در کتاب جغرافیای کامل ایران راجع به نژاد مردمان و سکنی گزینی در این
ناحیه نوشته شده: «اهالی این ناحیه از نژاد کردان مهاجر بوده‌اند که جهت
دامداری و دامپروری به این سرزمین کوچ کرده و در دشتهای سرسبز و دامنه‌های
مصفای آن به زندگی پرداخته‌اند»فایل نقشه اتوکدی شهرکرد
